Het verhaal van LV Shipping & Transport Group begint in 1921 wanneer molenaarszoon Jan Lensveld met slechts één paard en wagen een Sleeperij begint aan de Galgkade in Vlaardingen. In honderd jaar groeit het familiebedrijf uit van een kleine, lokale onderneming naar een multimodaal transportbedrijf met 32 vestigingen in 12 landen. Over tijd en continenten heen zijn de familiewaarden overeind blijven staan, met de mens als verbindende factor.

Honderd jaar onderweg, het jubileumboek dat Ellie Vertelt maakte voor deze speciale gelegenheid, beschrijft de ontstaansgeschiedenis, de ontwikkelingen binnen het bedrijf, de tegenslagen en successen en sluit af met een blik op de toekomst.

‘Honderd jaar onderweg, een persoonlijk en overtuigend jubileumboek. Ellen Berkhout bewijst dat ze kan luisteren, ordenen en schrijven.’ 

Frits Loomeijer - Maritiem historicus en coauteur van Wagen en Winnen - De Nederlandse Offshore-industrie (2021) 

Kuipers aan de kade in Vlaardingen, circa 1900. Collectie Stadsarchief Vlaardingen.

‘The period between 1950 and 1970 was one of unprecedented economic growth. Industry spread at breakneck speed across the South bank of the Nieuwe Maas and modern districts had appeared in what had once been a wide view of the polder landscape. In 1951, the residents of the Indische Buurt district, where 4,500 new homes (so-called ‘Shell flats’) had been built, had barely moved in or the city had already begun to expand once more. On 20 October 1954, the first shovel ceremoniously broke ground for the Westwijk plan, an ultra-modern district in the outer polder, designed by Van Tijen. A plan that would take two decades to complete. Jan Jr. was there, on this memorable occasion. “J. Lensveld Transportation” adorned the trucks in proud white lettering. Charged with all transport for the plan,the company would enter its golden years.’

(Fragment uit: 100 years of moving forward)

‘Some relations exceed all expectations’ 

Nick Bramley -  klant van LV Logistics UK, over 100 years of moving forward

In Van ‘t Padje naar de polder beschrijft Ellie Vertelt de levensverhalen van tuinder Bertus Karel en zijn vrouw Tiny, die opgroeiden aan ‘t Padje in Broekerhaven, ooit een buurtschap met een belangrijke haring- en ansjovishaven. Bertus en Tiny schetsen in dit levensboek een prachtig beeld van deze bijzondere buurt in de veertig, vijftig, zestig én zeventig van de vorige eeuw, waar de inwoners lief en leed met elkaar deelden. 

Het is een tijd van grote veranderingen, ook op agrarisch gebied. De traditionele vaarpolder met zijn talrijke kleine percelen, laat geen ruimte over voor vernieuwing en expansie. Het land moet opnieuw worden verdeeld en de verkaveling doet zijn intrede. Van het vertrouwde 'Padje' gaan Bertus en Tiny in 1977 met hun gezin naar de polder. ‘Er was niets,’ vertelt Tiny, ‘alleen bouwland zo ver als het oog rijkte. We waren pioniers.’  Op deze nieuwe plek weten Bertus en Tiny hun bedrijf op grandioze wijze uit te bouwen. 

Jaar van uitgave: maart 2021

Aanleiding: Dit boek is geschreven in opdracht van dochter Astrid ter gelegenheid van Bertus’ 80ste verjaardag. 

Uitvoering: Hardcover (255 mm x 180 mm), 193 pagina’s, in kleur en zwart wit, 138 foto’ s. Papiersoort: 135 grams silk. 

Extra’s: Stamboomonderzoek en stambomen families Appelman en Karel tot vijf generaties terug. 

Werkwijze: Van ’t Padje naar de polder is gebaseerd op 4 interviews van 2,5 uur. Daarnaast heb ik literatuuronderzoek verricht naar de geschiedenis van de Broekerhaven en de verkaveling.  Voor het maken van de familiestambomen heb ik gebruik gemaakt van online archieven en door de familie aangeleverde gegevens. 

Een boekje met de titel Mijn Leven. ‘Mevrouw’ Luwine was 98 jaar toen zij mij in januari 2021, midden in de coronatijd, belde met de vraag of ik haar kon helpen een boekje over haar leven te maken. Sinds een aantal jaar schrijft Luwine, wanneer ze niet kan slapen, haar herinneringen op. Want, zoals ze zelf zegt: 'Mijn geheugen is nog goed. Ik ben mijn loopbaan misgelopen. Ik had schrijfster moeten worden.'

Haar verhalen, brieven, notities, gedachten en herinneringen zijn gebundeld in Mijn Leven voor familie, vrienden, verzorgers en iedereen die haar een warm hart toedraagt en beter wil leren kennen. En voor haar geliefde Heino, Henk en Janny, zodat zij niet worden vergeten. 

Jaar van uitgave : februari 2021

Aanleiding: de sluiting van het verzorgingshuis en het verlies van vele van haar medebewoners aan corona, vormden voor Luwine de aanleiding om contact te zoeken met mij en haar wens vorm te geven. 

Inhoud: Luwine wilde nadrukkelijk geen foto's in het boek. Daarom kozen we voor pentekeningen die haar overleden man Heino op 20-jarige leeftijd, vlak na de oorlog, maakte van Enkhuizen. De kaft is een foto van een ingelijst borduurwerk van haar dochter Janny. 

Uitvoering: Softcover (210 mm x 145 mm), 45 pagina's, zwart-wit. Papiersoort: 120 grams, houtvrij offset (wit). 

Werkwijze: Mijn Leven is gebaseerd op de zelf geschreven teksten van Luwine en aangevuld met informatie uit vraaggesprekken en online bronnen over het bombardement op de Van der Pek- Vogel- en Bloemenbuurt in Amsterdam in juli 1943. Haar woorden heb ik zoveel mogelijk intact gelaten. 

Pentekening door Heino de Wit, Enkhuizen 1946. 

Jef Schouten (1947) werd geboren in Velsen-Noord in een kunstenaarsgezin. Hij trok al vroeg de wijde wereld in en monsterde op veertienjarige leeftijd aan als matroos in de Noordzeevisserij. Door zus Simone, danseres, kwam hij eind jaren zestig bij de Snip en Snap Revue terecht achter de volgspot. Daarna volgde een carrière bij het meest beroemde theater van Nederland, Carré.

In Van matroos tot toneelmeester vertelt hij over die gezellige en turbulente tijd, waarin de wereld veranderde en het theater professionaliseerde. Van het einde van de revue naar de opkomst van de musical. Van oude sterren als Marlène Dietrich naar ‘nieuwkomers’ als André van Duin. Van de trekkenwand die met de hand bediend moest worden, naar computergestuurde machines.

Als toneelmeester het liefst werkend achter de schermen, maar soms als ‘clown’ voor een volle zaal wanneer een artiest hem nodig had. Het boek leest als een revue, waarin vrolijke, grappige en ontroerende sketches elkaar in vlot tempo afwisselen.

Titel: Van matroos tot Toneelmeester - Bijzondere verhalen van achter de schermen van Carré

Genre: Korte verhalen 

Jaar van publicatie: 2020

Uitvoering: Hardcover (210 mm x 148 mm), 115 pagina's in zwart wit en kleur. Papiersoort: 90 grams romandruk (getint). 

Werkwijze: De verhalen uit dit boek zijn voor een deel gebaseerd op geschreven tekst van Jef en anderzijds op vier interviews van 1,5 uur met Jef. Daarnaast heb ik gebruik gemaakt van online archieven en beeldbanken. 

Vlak voor de aanvang van een voorstelling van André van Duin in Carré zegt er iemand: ‘Jef, er hangt een touw voor het doek.’

Ik zie voor het voordoek een touw hangen dat van bovenaf een meter of vier naar beneden hangt. Dat betekent dat als je het doek opentrekt, dat touw in het zicht blijft hangen en dat kan niet. Dat moest weg en dat moest iemand doen met een ladder van negen meter om daarbij te komen. Opeens liep iedereen weg, niemand durfde dat. Je staat natuurlijk voor gek. Ik zeg tegen Niels, een collega van mij: ‘Dan doen wij dat.’ Wij met zijn tweeën met die ladder  het toneel op, Niels met een mes om dat touw door te snijden. Het orkest zat al, wij zetten de ladder uit en terwijl Niels met dat mes naar boven klimt, begint het orkest een spannende deun te roffelen. Niels snijdt dat touw door en op het moment dat het op de grond valt zette de drummer van het orkest de basedrum in: ‘kaboem!’

De zaal lag dubbel. Niels vertrekt met dat mes en dat touw en laat mij staan met die trap, een driedelige ladder van aluminium. Die moet je goed in evenwicht houden om daar mee te kunnen lopen. Vanuit mijn ooghoek zie ik André van Duin door het doek kijken, en die ligt echt dubbel van het lachen. Die heb ik niet vaak zien lachen, maar die avond kwam hij niet meer bij. Uiteindelijk krijg ik die ladder weer horizontaal en loop daarmee rustig het toneel af richting coulissen, terwijl het orkest ‘terum tedum terum tedum, terededum terededum’ speelt, het deuntje uit de films van Laurel en Hardy. Ik dacht dat André in zijn broek zeek van het lachen. En het publiek trouwens ook. Op zo’n moment word je als het ware een onderdeel van de voorstelling, al heb ik wel even gedacht: ik moet zorgen dat ik die ladder niet in het publiek laat vallen. Daar moet je wel serieus mee aan de slag gaan. Het was een hilarische belevenis. Als ik er aan terugdenk, moet ik weer lachen.

(Fragment uit: Van Matroos tot Toneelmeester)