Tijdens mijn studie antropologie, begin jaren ’90, kwam ik voor het eerst in aanraking met levensverhalen. Ik ging, gewapend met een cassetterecorder, naar Zeeland om ooggetuigen van de watersnoodramp van 1953 te interviewen. Een jaar later sprak ik voor mijn scriptie met katholieke moeders en vaders, over hun ervaringen met het grote gezin in het naoorlogse West-Friesland.

Ik besefte hoe belangrijk het is dat mensen hun verhaal kunnen vertellen en dat deze verhalen worden vastgelegd. Niet alleen omdat verhalen van ‘gewone’ mensen een heel andere kijk op de geschiedenis geven, maar ook omdat vertellen over vroeger herinneringen opnieuw tot leven brengt, stof tot nadenken geeft en leidt tot mooie gesprekken.

In 2018 maakte ik voor mijn 80-jarige moeder een boek met de titel ‘Ellie vertelt’, gebaseerd op haar eigen levensverhaal. Het werd een boek over haar jeugd, werk, liefde en gezin, verteld in haar eigen woorden. Toen is het idee ontstaan om ook voor andere mensen levens- of jubileumboeken te maken. Mijn bedrijf is naar haar vernoemd.

Hartelijke groet,

'Wie schrijft, die blijft'